Financiële repressie uitgelegd

Geen rente meer op uw spaargeld, opdringerige private bankers of ‘financiële planners’ die u beleggingsproducten proberen aan te smeren, een aanhoudende toename van (al dan niet verdoken) belastingen, nieuwe regels die het gebruik van cash geld bemoeilijken,… In het kort: een daling van uw reële koopkracht. Klinkt allemaal bekend in de oren? Het zijn gevolgen van een politiek die we als financiële repressie kunnen omschrijven. 
 
Een beladen term, die in de financiële geschiedenis zeker niet nieuw is, maar meer dan ooit actueel. Financiële repressie is het samenspel van maatregelen door overheden en zogenaamd politiek onafhankelijke centrale banken die rijkdom uit de private sector wegzuigen met als ultiem doel de schuldenlast van de overheden te verlichten. Dit gebeurt op verschillende manieren, de ene al subtieler dan de andere.
Kwantitatieve versoepeling of QE is een techniek waarmee centrale banken met nieuw, uit het niets gecreëerd geld, overheidsschulden en sinds kort ook bedrijfsschulden opkopen. Dit verhoogt de reserves bij de commerciële banken waardoor deze meer ruimte hebben om geld uit te lenen. Het extra geld in omloop moet dan dienen om de economie terug op het groeispoor te zetten.
qemachine
 
Althans, dit is de theorie. De praktijkresultaten van QE vallen dik tegen, al is het moeilijk om de vinger op de wonde te leggen wat precies de oorzaak is. Het is nochtans niet dat de centrale banken niet goed genoeg hun ‘best’ hebben gedaan. Het balanstotaal van de Europese Centrale Bank (ECB) is tussen 2008 en 2016 verdrievoudigd. Dat van de Bank of Japan en de Amerikaanse Federal Reserve is over dezelfde periode respectievelijk verviervoudigd en vervijfvoudigd.
Het nieuw gecreëerde geld heeft amper tot reële economische groei geleid maar heeft wel talrijke neveneffecten die niet altijd even gewenst zijn. Zo zorgt QE voor een kunstmatig hoge vraag naar overheidspapier. Dit jaagt de prijzen van deze activa naar omhoog en dus de intrestvoeten naar omlaag, tot zelfs onder nul. Obligatiegoeroe Bill Gross (ex-Pimco, nu Janus Capital) rekende voor dat er intussen (juni 2016) wereldwijd voor meer dan 10 biljoen (= 10000 miljard!) Amerikaanse dollar obligaties met een negatieve rentevoet in omloop zijn. Zo leent Duitsland ‘gratis’ voor looptijden tot 5 jaar. Bij Japanse overheidsobligaties is dit zelfs tot 10 jaar het geval. Ook verschillende centrale banken hanteren negatieve intrestvoeten.
 
Wie vooral van deze monetaire politiek profiteert, zijn de schuldbeladen overheden. Deze kunnen schulden goedkoop herfinancieren (= gratis doorrollen) en de rentelasten draaglijk houden. Dit is niet alleen goed meegenomen maar zelfs een noodzaak in een periode waarin de fiscale inkomsten tegenvallen (slabakkende groei) en de uitgaven alleen maar toenemen (door vergrijzing etc.). Wie minder gediend is met deze evolutie zijn de spaarders, die hun reële koopkracht alleen maar zien afnemen.
 
1401702976_zinsen
 

Gelieve aan te melden om het volledige artikel te lezen.

Aanmelden voor bestaande gebruikers