‘Beste beursdag sinds april 2017!’ kopten de kranten vorig weekend. Allemaal goed en wel, maar enkel relevant voor wie met zijn neus op de voorruit plakt en dus niet verder kijkt dan de volgende handelssessie. We hebben sinds de start van de correctie al een paar van die ‘one day wonders’ met stijgingen van enkele procenten gekregen en ik denk dat er de komende maanden nog verschillende zullen volgen. De S&P500 corrigeerde tussen begin oktober en Kerstavond met 20%. Vooral december was een rotslechte maand. In Europa zat de klad er al een hele tijd in maar intussen gingen ook de Amerikaanse beurzen overstag.
Tenenkrullend zijn de reacties van beleggers en analisten die ‘verbaasd’ reageren op deze correctie.
Alles ging toch goed? De werkloosheid was nooit eerder zo laag en de bedrijfswinsten stijgen. Toegegeven, de beurzen waren niet goedkoop maar in de dotcomperiode rond de eeuwwisseling was het nog veel erger, toch?
Keep on dreaming zou ik zeggen. Vrijwel alle ‘positieve’ macro-economische indicatoren kijken naar het verleden. Bovendien houdt de lage werkloosheid geen rekening met de gedaalde participatiegraad en het hoge aantal door de overheid gesubsidieerde jobs, sinds het boek van antropoloog David Graeber ook wel als ‘bullshitjobs’ omschreven. En ja, de winsten zijn gestegen, maar hoe? Belastingverlagingen, herfinancieringen van oude schulden met dank aan de lage rente en de massale inkoop van eigen aandelen waren de voornaamste oorzaken van de winststijgingen. De geïnflateerde winstcijfers zorgen ook voor optisch lage waarderingen.
Tien jaar geleden noteerde de S&P500 aan minder dan 900 punten. Ook na de correctie van de voorbije maanden staat de beursindex nog bijna 3 keer zo hoog. In die periode zijn de balansen van de centrale banken opgeblazen de gecombineerde schulden van overheden, bedrijven en gezinnen geëxplodeerd. Net die hoge schulden zijn nu de achilleshiel van het hele systeem en maken dat de monetaire beleidsmakers in feite geen kant meer op kunnen. Maar daarover later meer…
Koen